همه ی رسانه های کشور از هر جناحی که هستند، آماده ی آنند که توافق هسته ای در سوم آذر به امضا برسد. همه ی جناح های سیاسی فرض را بر توافق گذاشته اند و مقامات سیاسی و سران قوا این گونه از نظراتشان بر می آید که جاده ای بی دور برگردان در حال حرکت به سمت توافق وجود دارد، اما حقیقت خزنده ای دیگر در کنار این همه اظهارات امید بخش به توافق وجود دارد. جریانی که بسیاری از رسانه های غربی آن را پی می گیرند و تحلیل گران ایرانی از ان غافل شده اند. چرا غربی ها دم از تمدید مذاکرات می زنند، سوالی است که برای تحلیل گران ایرانی غریبه و بی معنا می نماید؛ اما چرا این گونه است؟

تیم مذاکره کننده ی ایرانی در اسفند 91، پیشنهادی را روی میز برای غربی ها گذاشت و آن پیشنهاد این بود که در ازای تعلیق غنی سازی بیست درصد و چند فعالیت هسته ای دیگر، تمامی تحریم ها برداشته شود؛ این طبیعی می نماید دولت بعدی هم با یک درصد نزدیک به تیم قبلی، مذاکره کند و در همان حد یا کمی بیشتر بتواند در بحث هسته ای بازی کند و تن به تعلیق یا تعطیلی قسمت هایی دهد و بیش از آن برایش مقدور نیست.

با توجه به مطلب بالا، اگر به واکاوی توافق ژنو بپردازیم به این می رسیم که تیم مذاکره کننده تقریباً هر انچه می توانسته بدهد را داده است و خیلی توان بازی در این دور از مذاکرات را ندارد، یقیناً تیم مذاکره کننده برای فرار از توافقی که بیش از گذشته باشد راهکارهایی دارند که یکی از آن راهکارها این است که برای فردای عدم توافق دنبال مقصری بگردند. تجربه ی آن که یکبار فرانسه به عنوان گناهکار شکست مذاکرات شناخته شد ان قدر شیرین بود که مجدد تیم مذاکره کننده دنبال آن باشد.

نکته ای که ما در همه ی رسانه های داخلی و خارجی می شنویم این است که درباره ی مسائل تکنیکی توافق شده است. یا به عبارت ساده تر هر آنچه غربی ها توانسته اند از ایران گرفته اند و ایران هم پذیرفته است که کوتاه بیاد، اما نکته ای که باقی مانده است بحث تحریم های علیه ایران است که درباره ی نحوه ی برداشته شدن ان ها توافق نشده است و یا به عبارت ساده تر ایران نرمش نشان داده است و حاضر به بر طرف کردن نگرانی غربی ها شده است ولی غربی ها حاضر نیستند تحریم های ایران را بردارند و این یعنی آن که اگر مذاکرات شکست بخورد، متهمی به نام تحریم کننده خواهد داشت.

این اتفاق به ایران این فرصت را خواهد داد که نشان دهد اولاً در پی سلاح هسته ای نبوده و حسن نیت خود را ثابت کرده است، ثانیاً متهمی برای به نتیجه رسیدن مذاکرات پیدا کند و نشان دهد موضع هسته ای غرب بهانه جویی بوده است، ثالثاً اجماع جهانی را علیه خود تضعیف کند.