صلاح و اصلاح فرد و جامعه، در سایه «شناختن عیوب» و تلاش برای «زدودن عیوب» محقق می شود. این شناخت، هم در خود ما و نسبت به اندیشه ها و عمل های خودمان است، هم نسبت به دیگران. زمینه ساز این عیب زدایی هم «تذکر» از سویی و «تنبه» و «اقدام» از سوی دیگر است. مسئله تذکر و نقد و یادآوری، همچنین «پندپذیری» و قبول نصیحت و موعظه و توجه به تذکرات دیگران از همین رهگذر، در مقوله مسائل معاشرتی و شیوه برخورد صحیح با دیگران قرار می گیرد. همان طور که بیان شد، حضرت جواد(ع) پذیرش نصیحت از کسی که او را نصیحت کند از خصایلی می داند که مومن به آن نیاز دارد. این همان روحیه نقد پذیری می باشد و نبود روحیه نقد پذیری عواقب ناگواری دارد که امام می فرماید: هرکس بدون تفکر و اطمینان نسبت به جوانب (هر کاری، فرمانی، حرکتی و...) مطیع و پذیرای آن شود، خود را در معرض سقوط قرار می دهد و نتیجه ای جز خشم و عصبانیت نخواهد گرفت. (بحارالانوار، ج ??، ص ??)