این فاجعه در ذى حجه سال 63 هجریى واقع شدو به واقعه حره نیز معروف است.  ابن ابى الحدید مى نویسد:لشکریان شام،مردم مدینه را سر بریدند،آن گونه که قصاب گوسفند را سر مى برد. چنان خون ها ریخته شد،که قدم ها در میان آن ها فرو مى رفت،فرزندان مهاجر و انصار و مجاهدان بدر را به قتل رساند و از آن که باقى ماندند،به عنوان بردگان براى یزید بیعت گرفت.
مورخان نوشته اند که از بس مسلم بن عقبه خون بى گناهان را ریخت به مسرف خونریز بى حد و حصر معروف شد.
در این فاجعه به زنان مسلمان نیز بى حرمتى شد و جمعى از آنان مورد تجاوز قرار گرفتند.

3- آتش زدن کعبه

لشکر یزید پس ار غارت مدینه براى نبرد با عبدالله بن زبیر به سوى مکه حرکت کرد. مسرف بن عقبه در بین راه به هلاکت رسید. وى به هنگام مرگ،به سفارش یزید،حصین بن نمیر را به فرماندهى لشکر انتخاب کرد. لشکریان شام مکه را محاصره کردند و ابن زبیر را که به مسجد الحرام پناهنده شده بود،مورد حمله قرار دادند. آنان با منجنیق،حرم الهى را آتش باران کردند که در نتیجه پرده ها و سقف کعبه آتش گرفت و سوخت.
مورخان نوشته اند که این آتش سوزى در سوم ربیع الاول سال 64 هجرى واقع شده است.
آرى،یزید در مدت کوتاه خلافتش،هر سالى را با جنایتى بزرگ سپرى کرد و به جان و مال و ناموس مسلمین دست تعرض دراز کرد و از همه عظیم تر،جنایت بزرگ عاشوراى سال 61 هجرى را پدید آورد.
این مطلب را با جمله اى از ذهبى - دانشمند معروف اهل سنت - به پایان مى بریم،وى در معرفى یزید مى نویسد:
کان ناصبیا،فظا،غلیظا،جلفا،یتاول المسکر،و یفعل المنکر،افتح دولته بمقتل الشهید الحسین،و اختتمها بواقعة الحرة

یزید ناصبى دشمن على و خاندانش،خشن،تندخو و بى ادب بود. مسکرات مى نوشید و مرتکب منکرات مى شد دولت وى با کشتن حسین شهید آغاز و با واقعه حره مدینه پایان یافت.