اسفند 92 - اردکان

به نظر خیلی از نیروها و مسئولین اجرایی و درصد بالایی از زائرین عمره ، مهمترین بخش این سفر ، کیفیت پذیرایی و نحوه ی توزیع اونه.

دیروز ظهر جاتون خالی ناهار قورمه سبزی بود. غذا هم در مکه و مدینه در آشپزخونه مرکزی پخت می شه و طبق آمار بین هتلها توزیع می شه ،بر حسب یه اتفاق کوچولو اونم به علت تحویل سهمیه کمتر ناهار به هتل ، دم دمای آخر زمان توزیع غذا ، ناهار کم اومد، بچه های تیم پذیرایی و خدمات هتل ، به هر زحمتی بود واسه رفع این مشکل دست به دست هم دادند:

تو این رخداد برخی مطالب جالب و خوندنیه:

- دوتا از بچه ها بدو رفتن به هتل های مجاور سری زدن ولی چیزی گیرشون نیومد...

- یکی از آشپزا پیشنهاد داد برنج خالی بدیم با ماست ...

- 2 تا از دوستان دوان دوان رفتن سوپر مارکت سر خیابون تن ماهی بگیرن با برنج بدن به زائرا... که در مسیر رفتن زنگ می زنن از مسئولین امر استعلام کنند ، جواب منفی بوده و گفتن به هیچ وجه این کارو نکنین ، صبر کنین دوباره پخت میشه میاریم براتون...

- نیم ساعتی حدود 40 نفر اونایی که دیر امده بودند و خارج از زمان تعیین شده برای ناهار اومده بودن ، نشستن تو رستوران ...

- یکی از دوستان خوب ما در برابر یک زائری که لب به اعتراض گشوده بود گفت : حاج آقا هر چند کم اومدن غذا تقصیر ما نیست ، می بینی این عرقی که سراپامونو فراگرفته از شدت گرما نیست ، از شدت شرمندگی شما عزیزانه ...

***یه زائر جانباز دفاع مقدس روی ویلچر که هر دو تا پاش تا بالای زانو قطع بود ، همین که اومد داخل و از وضعیت با خبر شد و با اعتراض برخی زائرا در خصوص کم اومدن ناهار و دیر شدن اون مواجه شد ، رفت کنار یه میز خالی بدون سرویس نشست ، و صدا زد ، آقایون ، ماست و نون دارین ...یکی از دوستان ما سریع یه ماست و مقداری نون برد براشون و این جانباز با شرافت ، در حالی که ماست رو باز می کرد داد می زد و میگفت : یادمه تو جبهه بارها هوس کردم یه ظرف ماست و نون تازه گیرم می اومد و با آرامش می نشستم می خوردم !!!

پاهامو ندادم که بیشتر از نون ماست گیرم بیاد...

معترضین رو به آرامش دعوت کرد و از خاطرات سختی های جبهه گفت ...

*** در بین همه معترضین یک زائر تقریبا میونسال قد بلند با تیپ ورزشکارانه ، بد جوری نغ میزد ، داد و هوارش همه هتل رو پر کرده بود ، قدرت صداش به حدی بود که تا سه چهار طبقه بالا و پایین تر ریختن بیرون ببینن چه خبره !!!حدود یک ساعتی همه زمین و زمانو به هم رسوند و معترض سیر تا پیاز شد . منم که از وسطای این ماجرا وارد شدم ، تنها کاری که کردم این بود که بطری آب سردی از یخچال برداشتمو رفتم دستشو گرفتم نشوندمش کنار میز کارم و ازش خواستم آبی بخوره و بر خودش مسلط باشه تا خدا نکرده مشکلی براش پیش نیاد...

مدیر کاروان این بنده خدا ، هی می اومد بهش می گفت : ( ...) شما داورین ، شما ورزشکارین ...از شما بعیده ، تحمل داشته باشین ...

- آره ورزشکار پیشکسوت بود ، داور مسابقات ورزشی بود ... آدم معروفی بود که خیلی ها تو حوزه ورزش می شناختنش...!!!

بالاخره ماجرا گذشت ...

غذا تامین شده و در ظرف یکبار مصرف با سلام و صلوات به در اتاقهایی که بهشون نرسیده بود رفت و ...

از عصر دیروز تا امروز ، هم هر از چند گاهی میاد سراغ منو بقیه دوستان و همکاران به هر بهانه ای ارتباط برقرار می کنه و شاید دنبال راهی می گرده که عذر خواهی کنه !!! ولی رفتار ماها کاملا طبیعیه ، انگار اب از آب تکون نخورده ... انگار یک ساعت تمام هرچی بوده از دهنش در نیومده و تقدیم ماها و دیگران نکرده ... انگاه فحش نداده و بد و بیراه نگفته ... انگاه به خاطر یک کاسه قورمه سبزی حیثیت و شخصیت ایران و ایرانی رو له ولورده نکرده ... انگار عرق شرم و حیا رو در جلوی عمال سیاه پوست اتیوپی و بنگلادشی و کارمندای سعودی هتل ، بر تن ما ایرانی ها نشونده که یک هموطنمون به خاطر یک کاسه قورمه سبزی چشمشو می بنده و دهنشو یک ساعت باز باز می گذاره ...

خدا ، نمی دونیم برای چی داریم نفس می کشیم...

گریه امونش نمی داد...

در اولین لحظه ورود با غرور تمام ، با پررویی ، با ... از زمین و زمان گله داشت ، غر می زد ، سر دعوا داشت ...

خیلی تمایل به این لباس سفید احرام نداشت ، فکر می کنم لباس احرامش یک تیکه کم داشت ... آره ! زائری که لباس احرامش ،چادر نداشت !!!

ظاهرش هم خیلی طبیعی نبود ، تو همون لباس احرامش ، آرایش غلیظ و چهره ی متفاوتی داشت.

مایل نبود مناسک عمره رو انجام بده ، نمی خواست با کاروانش همراه باشه ...!

می گفت منو زورکی فرستادن ، حیف پولام که دادم واسه این سفر!!!

با کمک روحانی کاروانشون یه جورایی مجبورش کردیم ، همراه کاروان مناسک رو تموم کنه ، آخه تبعات شرعی داره ! باید مناسکش تکمیل بشه و از احرام بیرون بیاد!

الان یکی دو روز گذشته ...تو این یکی دو روز هم کاروانی هاش ، دیگر زائرای مستقر در هتل و ... همه و همه با نگاههای طعنه آمیز و گاهی با لحن های توهین آمیز با او برخورد می کنند ! شاید به قول خیلی ها ... حقشه ! زن مسلونو این جوری !!!

دیروز عصر بود ، بین ساعتهای 3 تا 4 که غالبا همه زائرا ، تو اتاقا در حال استراحتن و خلوت ترین زمان در لابی هتله ، دیدم دستاشو به سرش گرفته ، هی قدم می زنه ! تند تند میاد و میره ! ظاهرش بدتر از همیشه بود ، چند بار به استقبال هتل مراجعه کرد و همکاران ما خیلی مایل نبودند جوابشو بدن ! به مدیر کاروانی هم که تو شیفت پاسخگویی روبروی من نشسته بود مراجعه کرد ولی اون هم مایل نبود جوابشو بده ! نا امید شد ، به قدم زدنش ادامه داد ، ... غرورش بهش اجازه نمی داد به میز من مراجعه کنه ! آخه تو سحر اولی که به هتل وارد شد به تذکر محترمانه ی من (که وظیفه ی ذاتی ام بود ) با توهین و داد و بیداد پاسخ داده بود ) و تو این یکی دو روز هم از شر توهین ها و گوشه کنایه هاش در امان نبودم ، هر دفعه که از روبروی میز محل کار من عبور می کرد یه تیکه ای می انداخت ، منم بی خیال بی خیال سرم به کار خودمه ...

خلاصه ، بعد از اینکه از همه نا امید شد رفت اون طرف سالن لابی و شروع کرد به قدم زدن و غر زدن پیش خودش ، خیلی بی تاب بود ، پا شدم ، رفتم نزدیکش ، گفتم : حاجی خانوم ، مشکلی پیش اومده ، از دست من کاری بر میاد؟ بدون اینکه حتی روشو برگردونه ، در حال قدم زدن سرعتشو بیشتر کرد و پشت به من رفت و گفت به شما ربطی نداره ! چند لحظه ای گذشت ، دیدم نشسته ، رفتم چند قدمی مونده به مبلی که روی اون نشسته بود ، ایستادم و شروع کردم به صحبت کردن ، هر چه غر زد ، هر چه روشو برگردوند ، من حرفای خودمو زدم ، از قداست این سرزمین ، از دعوت ویژه خدا از بندگانش برای آمدن در این سرزمین و ... یه کمی آروم تر شده بود ده دقیقه ای حرفامو زدم ، اونم ساکت فقط گوش داد !

از مدیر کاروانش علت این رفتارشو جویا شدم ، بی قراری هاش ، بی تابی هاش از اعتیادش بود ، بلافاصله با پزشک تماس گرفتم و خواهش کردم کمکش کنند هر چند زیر بار نمی رفتند ولی با اصرار من پذیرفتند ، الحمد لله تحت نظر پزشک خیلی حالش بهتر شده !

امروز صبح زود وقتی پشت میزم سخت مشغول بودمو داشتم گزارشای کاری رو می نوشتم ، یه پسر نوجوونی اومد گفت : آقا این خانوم سر اون میز می گه با شما کار داره ، نگاه کردم دیدم یه خانومی که با چادر ، کامل خودشو پوشیده بود حتی صورتش هم معلوم نیست ، نشسته کنار میز ایستگاه دلنوشته ها...

رفتم سراغش ، تا رسیدم به من سلام داد ، با ادب و احترام و با صدایی لرزان ، گفت : ببخشین حاج آقا ! جراتشو نداشتم حرفامو بگم ، براتون نوشتم ، بخونین ! یه برگه از دفتر دلنوشته ها رو کنده بود روش حرفاشو نوشته بود ، به من داد ...

20 ساله که چادر به سر نکردم ...

20 ساله که بدون آرایش از خونه خارج نمی شم...

12 ساله معتادم ...

الانم با اجبار اقوامم اومدم به این سفر...

نذاشتن قرصامو بیارم ... دارم داغون می شم ...

هنوز متن چند جمله ای شو تموم نخونده بودم که آروم گفت :

حاج آقا ، نمی دونم چه جوری به خدا بگم که از این وضع لعنتی خلاصم کنه ...

روم نمی شه برم تو خونش ، آخه برم بگم چی !!!

نتونست ادامه بده ، زد زیر گریه ، با گوشه چادرش اشکهاشو پاک می کرد ...

ادامه داد : حاج آقا ، به هفت هشت ده نفر التماس کردم یکی چادرشو به من بده ، آخه می خواستم بیام از شما عذر خواهی کنم روم نمی شد بدون چادر بیام !

باز هم توصیه هایی با عقل و کلام ناقصم تقدیمش کردم ...

و حدود ساعتای 11 بود دیدم چادر پوشیده و خوشحال ، گفت : حاج آقا :خیلی گشتم تا چادر دوخته پیدا کردمو خریدمش ، الانم دارم می رم حرم .

ولی اجازه نداد ازش عکس بگیرم که بذارم تو سایت...