به سبب امام حسین علیه السلام، دو چیز به انبیاء عطا شده است:

اول اینکه آن حضرت مقتدای آنان بود در مصیبت، پس به هر مصیبتی می رسیدند تأسی به او می کردند در صبر کردن!

دوم اینکه از برای ایشان فرج حاصل می شد در وقت تلفظ به اسم حسین علیه السلام، چنانکه روایت شده:

«اول: قبول توبه آدم در وقتی اسماء خمسه را به او تعلیم نمودند.

دوم: نوح کشتیش بر جودی مستقر شد.

سوم: زکریا را بشارت به یحیی دادند.

چهارم: یونس از شکم ماهی نجات یافت.

پنجم: کشف ضرّ ایوب شد.

ششم: فدا از برای اسماعیل آمد.

هفتم: یوسف از چاه نجات یافت،

هشتم: یعقوب به وصال یوسف رسید!

چون همه ایشان در هنگام شدت امر متوسل به اسماء خمسه شدند و چون گفتند بحق الحسین دعای ایشان مستجاب گردید».

مهم ترین لقب های حضرت عباس علیه السلام ، قمر بنی هاشم و باب الحوائج می باشد؛ البته ایشان لقب های دیگری نیز داشته است. «طیار» لقبی است که امام سجاد علیه السلام از بلندای بینش خویش، عمویش را بدان ستود و جلوه ای از جلوه های قدسی اباالفضل علیه السلام را آشکار نمود. «علمدار»، یعنی دارنده بیرق لشکر و برگیرنده علم سرافرازی که همچون نگینی، نمایانگر انسجام سپاه، استمرار مبارزه و خروش سپهسالار بر ضد دشمن است، از دیگر لقب های حضرت عباس علیه السلام به شمار می آید. به جز این لقب ها، لقب های دیگر حضرت در تاریخ چنین نقل شده است: اطلس، سقا، شهید، عبد صالح، مستجار و صدیق.