اگر کودکان را دوست دارید به آنها رحم کنید و راه سعادت ابدی را به ایشان نشان دهید. این، بیشترین حقی است که هر کودکی بر گردن والدین خود دارد. اگر محبت پیامبر و اهل بیتش را در قلب کودک نهادینه کنید و او را با این خاندان به گونه ای آشنا کنید که همیشه در مقابل ایشان و مکتبشان سر تسلیم و تواضع فرود آرد، به حقیقت به مهم ترین وظیفه ی والدینی خود عمل کرده اید.

زیرا در این صورت راه یک عمر درست زیستن را به او نمایانده اید. اما اگر نسبت به این مسئله بی تفاوت، بی توجه، غافل و ... باشید، هر کاری برای آنها بکنید کار مهمی نکرده اید. 
کودکی که با عشق به حضرت علی و اولاد علی زندگی می کند، هر چند به راه خطا رود همیشه به اصلاح و هدایت او امید هست. زیرا نقطه ی عطفی در پرونده زندگی او هست که هر وقت به آن رو کند با انرژی فوق العاده ای او را به راه راست هدایت خواهد کرد. دوستدار اهل بیت ممکن است غافل و عاصی باشد، اما گمراه و سرگردان نخواهد بود. او درست و غلط و خوب و بد را می شناسد و هرگاه پرده ی غفلت را کنار زند دست از خطا برخواهد داشت. چنین کسی انسان پستی نخواهد شد. او همیشه یک ترمز قوی برای سقوط در دره ذلت و پستی خواهد داشت.
تا قبل از هفت سالگی روح و روان کودک همچون زمین بکری در اختیار والدین است. والدین هر عشق و نفرتی را به آسانی می توانند در دل کودکان جای دهند. اما بعد از سپری شدن این دوران، والدین، تنها تاثیر گذاران و سلطان قلب کودکان نیستند. از این به بعد معلم، دوست، همکلاسی و ... هم در ضمیر کودک صاحب اثر می شوند. امام صادق با توجه به مکتب انحرافی زمانش که مرجئه بود می فرماید: در یاد دادن حدیث به فرزندان خود شتاب ورزید پیش از آنکه مرجئه‏ در تعلیم آنان بر شما سبقت‏ گیرند.
بنابراین پایه های اصلی تربیت را باید در این دوران بنا کرد. اما این دوران ،به هیچ وجه دوره ی آموزش کلاسیک نیست. آموزشهای دوره اول زندگی یک کودک، تنها در صورت غیر مستقیم بودن، مطلوب است.از جمله ی این آموزشها، در زمینه ایجاد حب اهل بیت علیهم السلام، عبارتند از شرکت دادن کودکان در مجالس مذهبی مناسب با تحمل و حوصله کودک، استفاده از محصولات فرهنگی محبوب و خوش محتوا با مضمون دینی، ادب و اهمیت والدین نسبت به این مسئله طوری که کودک آن را درک کند، جشن گرفتن در موالید و عزاداری در مصائب اهل بیت هر چند به صورت سبک و مختصر در خانواده و...
کودکی که می بیند مادرش برای حل مشکلات زندگی ،به اهل بیت متوسل می شود، کودکی که می بیند پدرش برگه نوشته ای را در کوچه و محل عبور، به خاطر آنکه نام یکی از ائمه بر روی آن است بر می دارد، می بوسد و آن را برای احترام در جیب پیراهنش می گذارد تا به جای مناسب انتقال دهد، قطعا نسبت به اهل بیت بی تفاوت و بی علاقه نخواهد ماند.
کودکان باید محبت به ائمه و تاسی به ایشان در امور عملی زندگی را عملا در زندگی پدر و مادر ببینند و گاهی از روی تقلید، گاهی از روی علاقه به ایشان اقتدا کنند تا کم کم ضرورت آن را با نیروی عقل درک کنند و قلبا و عمدا به این روش و منش خو کرده و بر آن باقی بمانند. دنیای امروز ما به اندازه ای با سرگرمی های متنوع بیهوده آمیخته است که اگر کودک را رها کنید و نسبت به احساس و ادراک او بی تفاوت باشید، بعید است خود به خود از لابلای این آشفته بازار راه راست را پیدا کند و دستش به دامان بزرگان آسمانی برسد مگر اینکه خدا به او عنایت ویژه ای بکند.


بنابراین کودکان را قبل از آنکه بزرگ شوند و به بیهوده وقت گذراندن و بی هدف زندگی کردن عادت کنند به راه راست هدایت کنید و تداوم یک عمر آن را با ایجاد و تقویت محبت اهل بیت تضمین کنید.


اما یادتان باشد اشتباه بعضی از قدیمی ها را مرتکب نشوید و کودکانتان را پنج امامی بار نیاورید. بزرگی می گفت ما شیعیان تنها در شمارش به دوازده امام اشاره می کنیم اما عملا نسبت به پنج امام معرفت داریم و برای ایشان از عواطفمان خرج می کنیم. این امامان شامل حضرت علی ، امام حسن ، امام حسین ، امام رضا و اما زمان علیهم السلام هستند. خوشا به حال آنانکه هر روز زیارت ائمه مخصوص آن روز را با ترجمه می خوانند و کودکانشان را با همه ی ائمه آشنا می کنند و لااقل در ایام ولادت و شهادت هر کدام از آن بزرگواران در شناخت و معرفت نسبت به آن امام معصوم تلاش می کنند. این انصاف نیست که این ائمه هم چنان که نزد دشمنان دین مظلوم بودند در جامعه شیعیان هم مظلوم باشند . باید کودکان را نسبت به امامان چنان با غیرت بار بیاوریم که کسی جرات توهین به امامان و مقدساتشان را پیدا نکند.

از خود این سوال را بپرسیم که برای شناساندن دهمین امام فرزندم به او چه کارهایی کرده ام؟آیا تا به حال نام زیبای امام هادی ،حضرت علی النقی را برای او بر زبان جاری کرده ام یا داستانی از زندگی او برای فرزندم تعریف کرده ام؟!