وظیفه ی یک مبلغ دینی و مذهبی این است که مفاهیم عالیه دین مبین اسلام را بیان نماید و دستورات دینی را بر اساس فرامین قرآنی و روایی برای مردم بازگو نماید و به اصطلاح صراط حقیقی را برای مخاطبین روشن سازد.

حال اگر مبلغی در اثنای  تبیین صراط مستقیم و راههای رسیدن به تشخیص واقعی برای مخاطبینش نسخه خاص بپیچد ، به برخی مذاق ها آنچنان خوش نخواهد آمد.

از قضا اگر مبلغ در حوزه سیاسی و اجتماعی وارد وعظ و خطابه و روشنگری شود ، ظرافت و ریزه کاری خاصی می طلبد که ضمن معرفی صراط مستقیم در این حوزه ، تکلیفی بر مخاطبینش بار ننماید که خیلی از آن مخاطبانی که هنوز  مسیر برایشان روشن نشده احساس می کنند قرار است در دایره ی استبداد اسیر شوند و فرار را بر قرار ترجیح می دهند.

ای کاش روزی برسد که :

در امور تبلیغی آنچنان قوی عمل کنیم که مردم راه صحیح را بشناسند و خود  تصمیم صحیح رابگیرند نه اینکه مصداق تصمیم صحیح را به مردم تکلیف نماییم.

آری واقعیت این است که طیف قابل توجهی در اثر نشناختن مسیر صحیح و به تبع آن ، تعصب ، در برخی مراحل تصمیم گیری دچار لغزش می شوند ، ولی این صحیح نیست که این تصمیم گیری را احمقانه بنامیم ...

تکلیف این است که مسیر واقعی را به این طیف بشناسانیم ... تا تصمیم درست بگیرند...