محافظه کاران ایرانی از اوایل دهه 80 به جای عنوان کهنه «راست» کلید واژه مدرن «اصولگرایی» را برگزیدند، همانطور که رقبایشان در جناح مقابل، «اصلاح طلبی» را بر «چپ گرایی» ترجیح دادند. هر دو جناح قبول داشتند که به دلیل دگردیسی های شگرف رخ داده در شعار ها و آرمان هایشان، عناوین سابق دیگر کارایی ندارد. جریان «راست» اگرچه طی 33 سال گذشته خوی و خصلت محافظه کارانه خود را حفظ کرده است اما در عین حال ابایی هم از چرخش های 180 درجه ای و تجدید نظر طلبی در مبانی سیاسی، فرهنگی و اقتصادی خود نداشته است. «چپ» ها نیز همین طور هستند.

محافظه کاران ایرانی از آن جهت «راست» نامیده می شدند که در اقتصاد «تولید ثروت» را بر «توزیع ثروت» مقدم می دانستند و سرمایه داری را بر عدالت گستری ارجح. دغدغه شان توسعه بود و عمیقا به دست نامرئی بازار اعتقاد داشتند. «راست» ها در سیاست خارجی رادیکالیزم و انقلابی گری را بر نمی تافتند و تعامل و هضم در نظم حاکم بر جهان را بر شورش علیه آن، ترجیح می دادند.

جریان چپِ موسوم به خط امام (ره) اما در اقتصاد عدالت خواه بود تا آن جا که به کمونیسم متهم می شد. اصلاح طلبانی که امروز عدالت توزیعی احمدی نژاد را گدا پروری می نامند، چند دهه قبل، از اقتصاد کوپنی و مصادره اموال سرمایه داران به نفع فقرا به شدت دفاع می کردند تا بهزاد نبوی به کنایه کپونیست (بر وزن کمونیست) نامیده شود. سفارت آمریکا را چپ ها تسخیر کردند و در زمان جنگ خلیج و درگیری اول آمریکا با صدام به جمهوری اسلامی برای حمایت نظامی از «صدام» در برابر «امپریالیسم» فشار می آوردند. اکبر گنجی با پونز روسری عقب رفته زنان بدحجاب را به پیشانی شان می دوخت و نیروهای میرحسین موسوی و گشت ثارالله با فتوای یوسف صانعی برای یافتن کالای منکراتی «ویدئو» با لگد هم که شده درب منازل را باز می کردند؛ تا این حد انقلابی!

اما به زودی راست ها «چپ» و چپ ها «راست» شدند. «راست» به «چپ» پیچید و «چپ» به «راست». ناطق نوری، عبدالله نوری شد و عبدالله نوری در هیئت ناطق در آمد. برای چپ ها لیبرالیسم و تجددخواهی از آرمان های امام (ره) جذاب تر شد تا جایی که تندروهای اصلاح طلب دو دهه بعد، کارشان به شورش علیه جمهوریت کشیده شد. چپ ها به معنای حقیقی کلمه «راست» شدند و راست ها به غایت«چپ نما»؛ پس نمایش اصولگرایی، ضدیت با امپریالیسم، عدالتخواهی و ... آغاز شد.

پیرمردهای راست مُردند
«چپ»، «راست» شد و توانست در دوران اصلاحات مستقلا به مدت 8 سال ریاست بر قوه مجریه را در اختیار بگیرد. در مقابل،«راست های چپ شده» 34 سال است که در حسرت ریاست جمهوری می سوزند. اگرچه زمانی «پدرخوانده» توانسته بود «راست» و «چپ» را در دولت سازندگی سر یک سفره بنشاند، با این وجود «راست های چپ شده» 16 سال است که ریاست بر جمهوری اسلامی ایران را به صورت مستقل تمنا دارند. راست ها نشان داده اند متخصص پیروزی در انتخابات مجلس اند تاجایی که به جز مجالس سوم و ششم را به رقیب خود واگذار نکردند. با این وجود هیچگاه قواعد پیروزی در آوردگاه اصلی جمهوریت را نیاموختند.

 پیرمردهای راست مُردند و نو محافظه کاران به میان سالی رسیدند اما ریاست بر قوه مجریه همچنان دور از دسترس است. فرا رسیدن سوم تیر 1384 و پیروزی محمود احمدی نژاد بر «پدرخوانده» و «چپ های جوان»، «راست های جوان» را امیدوار کرد. تصور «راست های جوان» آن بود که محمود احمدی نژاد تنها زیر میز «پدرخوانده» و «چپ های جوان» کوبیده است؛ این امید اما به زودی جای خود را به یاس داد و «راست های جوان» خود را بار دیگر در کنار «پدرخوانده» دیدند. محمود احمدی نژاد اگرچه اصولگرایی به مثابه یک تفکر را مورد احترام قرار داد اما هیچگاه خود را در «حزب اصولگرایی راست های سابق» تعریف نکرد و سهمی برای این طیف قائل نشد، بلکه بارها در قول و عمل گزاره ای تلخ را فریاد زد: «راست و چپ سر و ته یک کرباسند!»

دوباره راست
حبیب الله عسگراولادی پس از ارتکاب ریسک بزرگ تبرئه موسوی و کروبی از گناه فتنه گری، تاکید کرد که خود را «آفتاب لب بوم»ی می داند که به آخر خط رسیده و به همین دلیل ترسی از انتحار سیاسی ندارد. با این وجود آگاهان سیاسی به خوبی منظور پیرمرد را فهمیده بودند؛ عسگراولادی و حال و روزش استعاره ای از وضعیت حاکم بر «جریان راست» است.

از نظر راستگرایان، انتخابات ریاست جمهوری 92 در حکم مرگ و زندگی است. آن ها در کنار این بیم، امیدهایی نیز دارند. اصلاح طلبان به دلیل اشتباه محاسباتی در سال 88، در وضعیتی وخیم به سر می برند و در آستانه حذف از عرصه سیاسی قرار دارند. از سوی دیگر «راست های جوان» چشم به راه 12 مرداد 92 و لحظه خداحافظی محمود احمدی نژاد هستند. اصولگرایان پس از 2 سال معارضه شدید با حامیان رئیس جمهور و اجرای عملیات روانی سنگین علیه نزدیکان محمود احمدی نژاد امیدوارند انتخاباتی بدون حضور احمدی نژادی ها – شبیه انتخابات مجلس نهم - را تجربه کنند تا در زمینی مهندسی شده کاپ قهرمانی را بالای سر ببرند.

خبر بد برای بچه های خوب
جریان راست را باید «بچه های خوب جمهوری اسلامی» نامید؛ مردان و زنانی که بر خلاف چپ ها یا «بچه های بد جمهوری اسلامی» هیچگاه علیه نظام طغیان نکرده اند. این نکته البته در شمار فضائل آنان و نشانه ای از وفاداری به میراث انقلاب 57 به حساب نمی آید، اقتضای خصلت بازاری و خوی کاسبی، محافظه کاری و تلاش برای حفظ آرامش است. جناح راست هرگاه که در انتخابات شکست خورد به بازار و گلوگاه های اقتصادی بازگشت و هیچ کس را به کف خیابان نکشاند و شاید کسی را هم برای کشاندن به خیابان نداشت، وقتی هم که پیروز شد و بر قدرتش افزوده، تنها سفره اش را گسترده تر کرد. با این وجود «بچه های خوب» بدترین خبرهای ممکن رادر اولین روز سال نو شنیدند:
1) تاکید رهبری بر انتخاب اصلح
2) معرفی شدن محمود احمدی نژاد به عنوان شاخص اصلح

دو ائتلاف «2+1» متشکل از علی اکبر ولایتی، غلامعلی حدادعادل و محمد باقر قالیباف و «2+3» متشکل از محمد حسن ابوترابی فرد، مصطفی پورمحمدی، یحیی آل اسحاق، منوچهر متکی و محمدرضا باهنر که بیش از 80 درصد ظرفیت جریان اصولگرایی را تشکیل می دهند؛ اکنون با چالش های بزرگی روبرو هستند. اصولگرایان همواره عادت داشته اند تا به تئوری «انتخاب اصلح» پوزخند بزنند. حتی چهره رادیکالی چون حسین شریعتمداری نیز که در سال 84 محمود احمدی نژاد را اصلح می دانست، در آخرین سرمقاله خود به مردم توصیه کرد به «صالح مقبول» یا همان محمدباقر قالیباف رای دهند.

هر دو ائتلاف اصولگرایان «نظرسنجی» را مکانیزم انتخاب کاندیدای نهایی عنوان کرده و تمام اعضای آنها بر تئوری صالح مقبول به جای اصلح صحه گذاشته اند. اکنون پس از تاکید رهبر معظم انقلاب بر لزوم «انتخاب اصلح»، «2+1» و «2+3» با بحران مشروعیت روبرو شده اند. اقتضای اصولگرایی ولایتمداری است و حالا اصولگرایان باید فاصله دور و درازشان در نگاه به انتخابات با رهبری را برای مردم توضیح دهند.