أبی مأمون حارثی می گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم حق مؤمن بر مؤمن چیست؟ حضرت فرمودند: بعضی از حقوق مؤمن بر مؤمن آن است که:

1. او را از درون دوست داشته باشد؛ 2. او را در مال خود شریک کند؛ 3. [هنگام غایب بودنش] جانشین او در خانواده اش باشد؛ 4. در مقابل کسی که به او ظلم می کند به او کمک کند؛ 5. و اگر بهره غنیمتی در مسلمانان دارد و غائب است برای او دریافت کند؛ 6. هنگامی که فوت کرد قبر او را زیارت کند؛ 7. به او ستم نکند؛ 8. او را فریب ندهد؛ 9. به او خیانت ننماید؛ 10. او را خوار نکند؛ 11. دروغگویش نشمارد؛ 12. به او اُفّ نگوید که اگر اُفّ بگوید بین آنها دوستی نیست؛ 13. اگر به او بگوید که دشمن من هستی یکی از این دو کافر شده است (زیرا دو مؤمن دشمن هم نمی شوند یا اوّلی واقعاً دشمن شده که کافر است و یا دشمن نیست و او بی دلیل به او می گوید او کافر شده است)؛ 14. و اگر به او تهمت زند ایمان در دلش از بین می رود؛ همانگونه که نمک در آب ذوب می شود.» (وسائل الشیعة، شیخ حر عاملی، ج 12، ص 207)

در این روایت عجیب که حقوق مؤمنین بر یکدیگر مطرح شده، قبل از همه حقوق، حق دوستی قلبی بیان گردیده است.
محبّت مؤمنین نسبت به یکدیگر تا آنجا اهمّیت دارد که امام سجادعلیه السلام می فرماید:

«نَظَرُ الْمُؤْمِنِ فِی وَجْهِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ لِلْمَوَدَّةِ وَ الْمَحَبَّةِ لَهُ عِبَادَةٌ؛ نگاه مؤمن در چهره برادر مؤمن اش از روی دوستی و مهربانی به او عبادت است.»(بحارالأنوار، علامه مجلسی، ج 75، ص 140)