امروزه با پیشرفت علم و فناوری، مردم می­کوشند تا از راه­های گوناگون، اندام متناسب و زیبایی
داشته باشند.  

انواع تخصص ­ها در زمینه ­ی تغذیه، اندام و ... ایجاد شده و هر روزه به مشتریان این قبیل شغل­ها افزوده می
شود.

حفظ اندام در بهترین شکل آن، از دغدغه­ هایی است که باعث شده تا مردم در مصرف بسیاری از
مواد غذایی و خوراکی دقت ­نظر بالایی داشته­ باشند.

دست­ یافتن به ظاهری زیبا و متناسب، هم­راه با مشقت­ها و سختی­هایی است که بدونِ تحملِ آن­ها
و پرهیز از بعضی عادات، ممکن و میسر نیست.

مشقت در این عرصه مشغولیتی است که ما بدان اهمیت زیادی می­دهیم؛
حال آن­که عرصه ­های  گوناگونِ دیگری نیز نیازمند
چنین سخت­کوشی­ هایی هستند؛ لیک ما بدان­ها اعتنایی نمی­ کنیم و از آن­ها غافل مانده ­ایم.

جای بسی تعجب است که ما انسان­ها در انتخابِ غذاهای جسمی تا این حد دقت ­نظر به خرج می دهیم؛
اما در مورد غذای روح ِخود و کسب علوم ِ دینی تا این حد بی­ تفاوت­ ایم.  

مگر نه این است که یک غذای سمّی به­راحتی انسان را از پای در می­آورد و سلامت او را به
خطر می ­­افکند؛ پس چگونه خواندن ِیک کتاب ِشبهه ­آلود یا یک رمانِ تحریک ­کننده نمی تواند
روحِ انسان را بمیراند؟

مگر پیامبر اکرم صلی­ الله­ علیه ­وآله در حدیث شریف ثَقَلین[قالَ رَسُولُ اللهِ صلی­ الله ­علیه­ وآله:« اِنّی تارِکٌ فیکُمُ الثَّقَلَینِ کِتابَ اللهِ وَ عِتْرَتی ما اِنْ تَمَسَّکْتُم بِهِما لَنْ تَضِلُّوا بَعدی اَبَداً وَ اِنَّهُما لَن یفْتَرِقا حَتّی یرِدا عَلَی الحَوضَ »:« من درمیان شما دو چیز گران­بها باقی می گذارم: کتاب خدا و خاندانم. تنها اگر به این دوچنگ زنید، بعد از من گم­راه نخواهید شد و این دو ( قرآن و اهل بیت علیهم السلام) هیچگاه از هم جدا نمی شوند تا در حوض کوثر بر من وارد شوند. ] تنها قرآن و اهل بیت علیهم­السلام را به عنوانِ یگانه آبشخورِ هدایتِ ما معرفی نکرده ­اند؟!

پس چرا ما قرآن و نهج البلاغه و اصول کافی را کنار نهاده، عمر خود را با خواندن ِمجلات و
مقالات بیهوده و محرّک، تباه سازیم؟

حال به کلام خداوند در مورد طعام دقت کنید: ? فَلْینظُرِ
الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ?[عبس(80): 24]:? انسان باید در غذای خود به دقت نظر کند (که چه چیز بخورد و
چه چیز نخورد)?

با کمی دقت نظر متوجه می­شویم اگرچه انسان باید به دقت، آن­چه تناول می­کند و از آن سیر می
شود را بررسی کند؛ اما شاید به دور از انصاف باشد که این کلام خدا را فقط در مورد
غذای جسمانی بدانیم و از عمق آن آگاه نباشیم.

در روایات، از امامان معصوم علیهم ­السلام چنین سؤال شده که منظور از طعام در این آیه چیست؟ در پاسخ
فرموده ­اند که منظور از طعام، علمی است که شخص کسب می­­کند؛ باید دقت کند این علم
از چه کسی به او می­رسد.[بحارالانوار2: 96، ح 38]

بر این اساس، دقتِ ما در تهیه­ی غذای روح باید چندین برابر بیش از غذای جسم باشد. تن آدمی
به مثابه­ ی لباس برای روحِ اوست؛ پس چه شده که ما تا به این حد به غذای لباسِ خود
این چنین اهمیت می ­دهیم و از غذای روحمان غافل شد ه ­ا یم؟! نکند که ما قرآن و عترت
را زمین نهاده ­ایم و از مکتوبات ِزمینیان روحمان را غذا داده ­ایم؟! نکند که خالق
خود را فراموش کرده و به دنبال مخلوق به راه افتاده ­ایم؟!

امروزه باید خیلی مراقب بود! آبشخورهای علمی بسیار زیاد شده:

مجلات، روزنامه ها، کتاب­ها، رادیو، تلویزیون، ماهواره و اینترنت،
و هر یک با دستورالعمل و سلیقه ای برای تغذیه­ی روح.

انسانِ عاقل کسی است که قرآن و عترت را به عنوان تنها چشمه ی زلال حقایق و یگانه آبشخور هدایت
خود برگزیند که اگر چنین نکند، در روز قیامت در مقابل پیامبراکرم صلی­ الله ­علیه­ وآله هیچ پاسخی نخواهد داشت که می­ فرمایند: ? یا رَبِّ اِنَّ قَومِی اتَّخَذُوا
هذَا القُرآنَ مَهجُوراً.?[فرقان(25): 30]