در این گزارش تأکید شده بود که ساختار جمهوری اسلامی ایران به گونه ای است که برخلاف برخی از کشورهای آسیای میانه تغییر آن از طریق آشوب های خیابانی امکان پذیر نیست. کمیته CPD در توضیح نظریه خود به دو عامل «گردش قدرت و مسئولیت با رای مردم و در جریان انتخابات آزاد» و «پیوند عمیق دینی میان مردم ایران و نظام جمهوری اسلامی ایران» اشاره کرده و نتیجه می گیرد که از اعتراضات نرم- بخوانید آشوب های خیابانی- فقط می توان تضعیف موقت نظام ایران و مشغول کردن آن به مسائل جانبی را انتظار داشت و با اجرای این «پروژه نرم»! امکان امتیاز گرفتن از جمهوری اسلامی ایران، مخصوصاً در معادلات سیاسی منطقه دور از انتظار نخواهد بود.

«مارک پالمر» در این گزارش از جای خالی سفارت آمریکا در ایران به یکی از اصلی ترین دشواری های پیش روی آمریکا یاد می کند و توضیح می دهد که برنامه ر یزی برای اجرای این پروژه بدون حضور دیپلمات های آمریکایی در ایران و تماس آسان آنها با «افراد و گروههای هدف به سختی امکان پذیر است» پالمر در گزارش CPD با ابراز تأسف از قطع رابطه ایران و آمریکا و تعطیلی سفارت آن کشور در ایران، از برپایی «دفتر حافظ منافع آمریکا در تهران» به عنوان یکی از راه کارهای ضروری یاد می کند که مأموریت اصلی آن ایجاد ارتباط و تماس با افراد و گروههای هدف در ایران خواهد بود. این درخواست مدتی بعد از سوی دولت بوش و با واسطه سفارت سوئیس به ایران ارائه شد که با مخالفت جمهوری اسلامی ایران روبرو گردید.

انبوه اسناد به دست آمده از سفارت تسخیر شده آمریکا که در بیش از 100 جلد کتاب منتشر شده است به وضوح نشان می دهد یکی از اصلی ترین مأموریت دیپلمات های آمریکایی مقیم ایران، ارتباط مستمر با افراد و گروه های همسو یا خریداری شده در داخل ایران به منظور توطئه چینی و آتش افروزی در کشورمان بوده است.

و اما، نه فقط شواهد و قرائن، بلکه اسناد غیرقابل انکار به دست آمده کمترین تردیدی باقی نمی گذارد که «سفارت انگلیس» در ایران، دقیقاً در نقش سفارت تعطیل شده آمریکا ظاهر شده و مأموریت بر زمین مانده آمریکایی ها را بر عهده گرفته است و سؤال از مسئولان محترم وزارت خارجه کشورمان این است که اگر سفارت سابق آمریکا به علت تبدیل شدن به لانه جاسوسی قابل بستن و تعطیل شدن بوده است چرا سفارت انگلیس که امروزه دقیقاً همان مأموریت را برعهده دارد، قابل تعطیل شدن نباشد؟!