برای مقاومسازی اقتصاد، باید نسلی را تربیت کنیم که با کار اُنس بگیرد. ضروری است والدین کودکان خود را علاوه بر تحصیل، با کار و تلاش نیز آشنا نمایند و با مهارتآموزی و مشارکت دادن آنها در فعالیتهای اجتماعی، افرادی مسئولیتپذیر تربیت کنند.
نیروی انسانی در هر جامعهای به عنوان باارزشترین سرمایه محسوب میشود؛ به طوری که شاهدیم در نظام بینالملل کشورهایی که دارای جمعیت بیشتری هستند، در رشد اقتصادی گوی سبقت را از سایر ملل ربودهاند. از آن جمله میتوان به کشورهای چین، هند، مالزی و... اشاره کرد.نیروی انسانی سرمایهای است که میتواند با تخصص و دانش خود علوم و دانش را بومی کند و رشد اقتصادی را در هر زمینهای که کشور به آن نیاز دارد ارتقا دهد و به خودکفایی برساند.
در این میان، آنچه نیروی انسانی را باارزشترین سرمایه میکند، تخصص و دانش و در کنار آن تعهد و وجدان کاری است که باعث میشود کار مفیدی در جامعه صورت گیرد. اما بهکارگیری افراد در کاری که با تواناییها و اطلاعات ایشان همخوانی ندارد یا تغییر در فعالیت کاری او میتواند زمینهی ناخشنودی و کارگریزی را در فرد ایجاد نماید. همچنین کارگریزی در بسیاری از افراد به یک امر طبیعی تبدیل شده است و بیشترین دلیل آن تنبلی و فرار از مسئولیت است. در واقع عدم مسئولیتپذیری، خود یکی دیگر از عوامل کارگریزی محسوب میشود. خصوصیات روانی، از جمله تنبلی و آزمندی، در کنار سازگاری با ناامیدی، سبب میشود افرادی خسته و عبوس و غمگین در جامعه حضور داشته باشند که با شادی و کار بیگانهاند و از فعالیت و خلاقیت رویگردان هستند.
ادامه مطلب...