تیر 91 - اردکان

نکته اول: جشن گلریزان...

همه ساله در ماه مبارک رمضان جشن گلریزان به منظور جمع آوری کمکهای خیرین برای آزاد سازی زندانیان دیه و دیون مالی برگزار می شود که کاری است بسیار خدا پسندانه و زیبا. اما امروز یکی از دوستان مطلبی را بیان کرد که قابل تامل بود!

راستی قبل از اینکه مطلب را نقل قول کنم ، به این نکته اشاره باید اشاره کرد : پیشگیری بهتر از درمان است .

و اما... خانواده جوانی البته غیر اردکانی ، با یک فرزند دختر طلاق می گیرند، دختر نزد پدری که در مسیر خلاف بوده بزرگ می شود و در آستانه سن ازدواج و در سن 17 سالگی طبق نظر پدر با جوانی نااهل و از قماش پدرش ازدواج می کند و برای گذران زندگی به اردکان می آیند. دختر براساس اعتقادات ذاتی پاکی که دارد می خواهد دیندار و پاک زندگی کند ، و صاحب فرزندی می شود ، تنها سه چهار سال تحمل زندگی با شوهر خلافکارش را دارد و تن به طلاق با بخشش تمام مهریه به شرط حضانت فرزندش و نجات فرزندش از تباهی ...

مشکل تا اینجا یک مشکل اجتماعی و فرهنگی است و قابل تامل! ولی مشکل دیگری که می رود تا دامنگیر این دختر عفیفه و مومنه شود این است که شوهر سابقش در دوران زندگی مبغلی وام به نام این زن گرفته است و الان پس از طلاق متوجه آن شده و ضامن هم خود شوهر سابق و دوستانش هستند که تماما مجهول المکان و غیر قابل دسترس می باشند.

و شاید تا چند ماه دیگر این زن جوان که تا کنون از دنیا خیر و برکتی ندیده است به دلیل بدهکاری به بانک عامل آن وام که شوهرش گرفته و خرج اعتیاد و خلافکاریهایش کرده ، گرفتار میله های زندان شود!

گرفتار شدن زنی جوان در زندان و فضای نامناسب زندان و فرزندی که بی پدر هست و بی مادر هم خواهد شد!

راستی، آیا می شود از زندانی شدن این زن پیشگیری کرد؟

گاهی وقتها انسان دراثر بی توجی و عدم دقت ، رعایت برخی قوانین را فراموش می کند، همانطوری که می دانیم مدتهاست بخشی از خیابان شهید رجایی از تقاطع سعدی به سمت میدان خاتمی عبور ممنوع بوده چرا که از سمت میدان خاتمی یک طرفه می باشد.

غروب روز گذشته در حالی که سوار بر موتور بودم ، از چهار راه سعدی به سمت خیابان شهید رجایی روانه شدم ، علی رغم اینکه همیشه سعی در رعایت قانون دارم و رعایت قوانین راهنمایی رانندگی برایم مهم است ، این بار در اثر بی توجهی وفراموشی و مشغله فکری که داشتم ، به ورود ممنوع بودن از این سمت اصلا توجی نداشتم و از سمت چهار راه که خواستم عبور کنم ، یک نیروی سرباز نیروی انتظامی که مامور سر چهار راه بود ، جلویم را گرفت و به گونه ای برخورد نمود که آنچنان شرمنده شدم و چند متری که جلو رفتم بخلاف رفتن را قطع و مسیر صحیح را ادامه دادم .

گفتگوی بسیار گوتاه حقیر و این سرباز وظیفه مامور راهنمایی رانندگی این گونه بود:

سرباز : آقا این طرف عبور ممنوع است .

حقیر: ببخشید توجه نداشتم ، همین مغازه سوم ازاین سمت کار داشتم .

سرباز : خب الان خلوت است کاری داری برو ولی مواظب خودت باش خودروها از سمت مقابل می آیند و چون یک طرفه است متوجه تو نیستند و خطرناک است .

(وقتی که راه افتادم) باز هم آن سرباز مسئولانه و دلسوزانه و با تاکید گفت : مواظب خودت باشی ها خطرناک است .

برای اولین بار بود که حس کردم یک مامور قانون ، مرا اجبار به رعایت قانون می کند نه به خاطر اینکه مامور است قانون را اجرا کند ، بلکه به این خاطر که مامور حفظ جان و امنیت مردم است. بلکه به این خاطر که سلامتی و امنیت مردم را مورد توجه دارد.

نکته ها:

1- به عنوان یک شهروند ساده ، ازبرخورد زیبا و شایسته و دلسوزانه این مامور بسیار تشکر و سپاسگزاری دارم و ازهمین جا دست مهربان همه عزیزان نیروی انتظامی و راهنمایی و رانندگی را می بوسم که دلسوزانه برای مردم ایران اسلامی زحمت می کشند.

2- این برخورد به گونه ای بود که آنقدر شرمنده بی توجهیم به قانون شدم که در عین حالی که برخورد آن مامور به گونه ای بود که اجازه عبور را به من داده بود ولی شرمندگی مرا واداشت که چندقدمی که جلورفتم از سمت راست وارد مسیرکناری تکیه موکب شدم و از سمت صحیح مسیرم را ادامه دادم .

3- ای کاش همه ماموران قانون در هر سمت و هر جایگاهی که بودند در الزام مردم به رعایت قانون اینگونه عمل می نمودند.

4- ( اول تذکر به خودم بعد به دیگران ) سعی کنیم در رعایت قوانین دقت و توجه بیشتری به خرج دهیم .تا مساعدتی باشدبرای مامورین زحمتکش قانون.